Αμυνα ιατρου σε δικη ιατρικης ευθυνης. Δυο παραδειγματα.
Οι γιατροί, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αντιμετωπίζουν συχνά ποινικές διώξεις και αγωγές ενώπιον των Πολιτικών Δικαστηρίων. Ας σημειωθεί ότι η ποινική πλευρά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στις στρατηγικές που επιβάλλει (αντιμετώπιση και χειρισμός μαρτύρων αντιδίκων, αλλά και υπεράσπισης, πραγματογνωμόνων, διαχείριση αποδεικτικών εγγράφων κλπ.), το ρίσκο όμως που τίθεται σε διακινδύνευση είναι σχετικά μικρό, περίπου έως 36 μήνες με αναστολή.
Οι αποζημιώσεις όμως που ακολουθούν είναι υπέρογκες και μπορεί να θέσουν σε διακινδύνευση την περιουσία του γιατρού, αν ληφθεί υπόψη η δυστοκία αρκετών ασφαλιστικών εταιρειών να πληρώσουν, σε ένα κλάδο που θεωρείται ζημιογόνος. Στα κρατικά νοσοκομεία αρκετές φορές ο επίτροπος του Ελεγκτικού Συνεδρίου καταλογίζει ποινές εις ολόκληρον εναντίον των γιατρών που ενέχονται.
Η υπεράσπιση των γιατρών είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, γιατί πολλές φορές το «προφανές» είναι η φερόμενη ως ευθύνη, υπό την έννοια ότι έχουν παρασχεθεί ιατρικές υπηρεσίες που προκύπτουν από έγγραφα, ιατρικούς φακέλους κλπ. και υπάρχει και η ζημία, επομένως δικαιολογημένα ο δικαστής, (με μια ευρεία ερμηνεία του “res ipsa loquitur” θεωρεί ότι το δυσμενές αποτέλεσμα οφείλεται σε υπαίτιες ενέργειες ή παραλείψεις του γιατρού.
Υπάρχουν διάφορες στρατηγικές που ακολουθούνται και αναλύονται. Δύο κύρια παραδείγματα θα συζητηθούν, αλλά και πλήθος λοιπών παραδειγμάτων και στρατηγικών που εξυπηρετούν την υπερασπιστική γραμμή.